By Sadaos
กระสือสยาม: เพิ่งผ่านแสงกระสือมา คอหนังไทยก็ได้พบกับหนังกระสืออีกเรื่อง ที่เป็นผลงานการกำกับและเขียนเรื่องของปรัชญา ปิ่นแก้ว เจ้าของเครดิทหนังฮิตๆ ในอดีตอย่าง รองต๊ะ แล่บแปล๊บ, องค์บาก, ต้มยำกุ้ง แต่หนนี้แนวทางของหนังไม่ใช่งานโรแมนติก สยองขวัญ อย่างเรื่องที่มาก่อน แต่เป็นงานแอ็คชัน สยองขวัญ กับเรื่องราวของวีณาและโมรา ลูกพี่ลูกน้องหญิง ที่ฝ่ายหลังได้รับการถ่ายทอดเลือดจากกระสือโดยไม่ได้ตั้งใจ ที่เมื่อถึงเวลาเธอพร้อมจะกลายร่างเป็นกระสือ ส่วนฝ่ายแรกที่อายุมากกว่า ก็คือคนที่ได้รับการถ่ายทอดวิชาจากสิงห์ – พ่อของฝ่ายหลัง เพื่อใช้ในการปกป้องน้องสาว
ด้วยเหตุที่ว่าพวกเธอและเขาต้องหลบหนีการตามล่าของราตรี นางพญากระสือ ที่ต้องการร่างของโมราไปให้ดวงดาวน้องสาวของตัวเองใช้ หลังกลายเป็นหญิงแก่ ซึ่งเป็นผลจากการต่อสู้กับสิงห์และแม่ของวีณา รวมไปถึงแม่ของโมรา
หนังถือว่ามีพล็อตที่น่าสนใจ เมื่อมีทั้งปมในส่วนของฉากแอ็คชัน และปมในความเป็นดรามาที่ว่าด้วยการต่อสู้เพื่อน้องของพี่ทั้งสองฝั่งของตัวละคร โดยเฉพาะของฝั่งเด็กสาววีณา-โมรา ที่ยังสามารถพาไปได้ถึงเรื่องราวของวัยเยาว์ที่สูญหาย การเสียสละ ของพี่สาว ขณะที่คนน้องที่กำลังจะแตกเนื้อสาว ก็ยังลงลึกได้ถึงเรื่องความเปลี่ยนแปลงของวัยรุ่น เมื่อมีความรัก มีการเปลี่ยนแปลงทางร่างกาย ซึ่งทุกอย่างมีศักยภาพมากพอที่จะส่งให้ กระสือสยาม ไม่ใช่แค่งานแอ็คชัน สยองขวัญทางเดียว แล้วการที่หนังยังใส่ปมที่ว่าด้วยเรื่องความรักเข้ามา ก็น่าจะทำให้ความสัมพันธ์ของ วีณา, โมรา มีความซับซ้อนมากขึ้น โดยไม่ใช่เป็นแค่การเติมแง่มุมโรแมนติกเข้ามาให้กับหนัง
แต่ทุกสิ่งทุกอย่างก็ไปไม่ถึงไหนเพราะการเล่าเรื่อง ที่ไม่สามารถจัดวางทุกอย่างให้มาอยู่รวมกันได้อย่างกลมกลืนลงตัว เรื่องการต่อสู้เพื่อน้องของทั้งสองขั้วตัวละคร ไปๆ มาๆ ก็ไม่ได้ถูกนำเสนออย่างจริงๆ เรื่องวัยเยาว์ที่สูญหาย การเสียสละทุกอย่างเพื่อโมราของวีณา ก็มีแค่เสียงพร่ำบ่นและการชักสีหน้าเมื่อถูกสิงห์ใช้ให้ปรุงยา หรือว่า ท่องมนต์ ในแบบที่ตัวลุงเองก็เหมือนกับไม่รับรู้ความเป็นไปของโลกว่า ชีวิตต่อจากนี้ยังต้องกิน ต้องอยู่กันต่อไป อาจจะมีฉากดีๆ อย่างการระเบิดอารมณ์กับน้องสาว ซึ่งก็เป็นเพียงเวลาชั่วขณะหนึ่งของหนังเท่านั้น ส่วนความเปลี่ยนแปลงของโมรา ก็ถูกนำเสนอแค่ในด้านที่เป็นแรงกระตุ้นจากความเป็นกระสือในร่างกาย มากกว่าจะเป็นแรงขับตามวัย รวมไปถึงความอยากรู้อยากเห็นที่เพิ่มมากขึ้น
ส่วนเรื่องความรักแบบหนุ่มสาว เมื่อหนังไม่สามารถสื่อสารได้อย่างลึกซึ้ง และคมคาย การที่ถูกตัดจบสรุปไปง่ายๆ อย่างที่เห็น กลับกลายเป็นทางออกที่ดีด้วยซ้ำ
จังหวะในการเล่าเรื่องเองก็เนิบนาบ หนืด ราวกับเป็นหนังอาร์ท มากกว่าจะเป็นหนังแอ็คชัน เอามันส์ หนังสยองขวัญเอาหลอน
ไม่ใช่แค่ปมประเด็นต่างๆ หนังยังมีรายละเอียดที่ดูดีแต่ใช้ไม่คุ้ม อย่าง การเลี้ยงผีตายทั้งกลมคู่ปรับของกระสือของสิงห์ เพื่อทำหน้าที่เป็นด่านหน้าเวลาพวกกระสือบุกเข้ามา, การใช้ชีวิตในโลกปัจจุบันของเหล่ากระสือ ที่ปรับตัวเข้ากับความฟอนเฟะ เหลวแหลกของสังคมได้อย่างกลมกลืน ขณะที่บางส่วนก็ดูลอยๆ ขาดที่มาที่ไป ไม่ว่าจะเป็นหัวกระสือดอง ที่ก็ไม่รู้จะดองทำไม? เพราะแค่ขังไว้ก็น่าจะพอแล้ว ไหนจะทำให้งุนงงสงสัยอีกว่าเป็นหัวของใคร? หรือจะเอาไปใช้ทำอะไรต่อ? ทดลองเหรอก็ไม่เห็นทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน? รวมไปถึงรังกระสือที่ดูเหมือนรวงผึ้งในตอนท้าย รวมไปถึงบทสรุปของโมรา ซึ่งดูเหมือนว่า หนังจะมีสิ่งที่เรียกว่า ‘ละไว้ในฐานที่เข้าใจ’ มากและเยอะ ‘เกินทำความเข้าใจไม่หน่อย’ โดยที่ไม่ต้องพูดถึงเรื่องความสมเหตุสมผล และยอมลืมงานเทคนิคพิเศษแบนๆ ที่น่าผิดหวังไปด้วยซ้ำ
นักแสดงเอง โดยภาพเหมือนจะสอบผ่านได้สบาย แต่จริงๆ แล้วถ้าสอบได้ก็คะแนนเกินครึ่งเล็กน้อย อย่าง พลอยยุคล โรจนกตัญญู ที่รับบท วีณา แม้จะดูเก๋ และมาดได้ หากเอาเข้าจริงๆ ก็ดูเก้ๆ กังๆ ไม่น้อยกับการเล่นฉากแอ็คชันที่เป็นเรื่องการต่อสู้ รวมไปถึงเรือนร่างที่อ้อนแอ้นเกินกว่าจะถือมีด แบกธนู เป็นแคตนิสส์ เอเวอร์ดีนฉบับล่ากระสือไหว นันท์นภัส เลิศนามเชิดสกุล แม้จะดูน่ารัก แต่กับชีวิตที่ต้องอยู่บนความสงสัยมาตั้งแต่เกิด เธอดูใสเกินกว่าที่ตัวละครควรจะเป็น รฐา โพธิ์งามที่ส่งออราแบบนางพญาได้จริง แต่หนังก็มีอะไรให้เธอทำไม่มากนัก หากก็ดีกว่าศุภกรณ์ กิจสุวรรณ ที่เป็นคนแก่ย้ำคิดย้ำทำอยู่ตลอดทั้งเรื่อง
ถ้าลองแยกชิ้นมา ถือว่าหนังมีชิ้นส่วนดีๆ มากมายให้หยิบมาใช้ หยิบมาเล่น แต่กลับเลือกมารวมกัน จัดวางได้อย่างผิดที่ ให้ความสำคัญผิดทาง ราวกับเป็นกระสือหาร่างที่ใช่ไม่พบ ยังไงยังงั้น
โดย นพปฎล พลศิลป์ คอลัมน์ ชำแหละแผ่นฟิล์ม นิตยสารเอนเตอร์เทน ฉบับที่ 1278 ปักษ์หลังเมษายน 2562
What is your reaction?
