By Sadaos
BEFORE I GO TO SLEEP: หลายอย่างของหนังนั้น ถือได้ว่าเป็นการรวมตัวของ ดรีมทีม ก็ว่าได้ ไม่ว่าจะเป็นริดลีย์ สก็อต ผู้อำนวยการสร้างที่เป็นคนซื้อลิขสิทธิ์นิยายเรื่องนี้มา, นักแสดงเจ้าของรางวัลออสการ์ที่ประกบกันเป็นหนสองในปีนี้ นิโคล คิดแมน-โคลิน เฟิร์ธ ร่วมด้วยมาร์ค สตรอง
แล้วยังมาพร้อมตัวละคร และพล็อตที่น่าสนใจอย่างยิ่ง กับชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งที่เกิดอุบัติเหตุจนความจำเสื่อม แต่ไม่ใช่แค่นั้น เพราะพอเธอตื่น ยังจำอะไรที่เพิ่งเกิดขึ้นในชีวิตก่อนนอนไม่ได้ซะอีก และเอาเข้าจริงๆ เธอไม่ได้ประสบอุบัติเหตุ หากถูกทำร้ายจน แถมคนที่เข้ามาเกี่ยวพันในชีวิต อย่างสามีหรือจิตแพทย์ ที่อ้างว่ารักษาเธอก็มีทีท่าไม่น่าไว้ใจทั้งคู่
แต่หนังก็ได้ “แค่เหมือน” มีทุกอย่าง ซึ่งเท่ากับมีไม่ครบ โดยเฉพาะเมื่อมาถึงบทสรุป แทนที่จะรู้สึกเหมือน เชือกที่ปมกำลังถูกแกะไปทีละเปลาะๆ เมื่อย้อนคิด กลับกลายเป็นเหมือนกลุ่มไหมพรมที่พันกันยุ่งเหยิงมากขึ้น เพราะหาเหตุผลมาอธิบายถึงสถานการณ์ และความเป็นไปของตัวละครไม่สำเร็จ
คนดูไม่รู้สึก “ว้าว!!”, “เฮ้ย… อย่างนี้นี่เอง” เมื่อถูกกระตุกในตอนสุดท้าย เพราะคิดย้อนกลับไปจะเจอแต่คำถาม ข้อสงสัยที่ถาโถมเข้ามา
ทั้งๆ ที่ได้องค์ประกอบที่ดีเป็นส่วนใหญ่มาอยู่กับตัว สุดท้ายหนังก็ได้แค่ “เหมือนจะ” เท่านั้นเอง
โดย นพปฎล พลศิลป์
ให้กำลังใจด้วยการคลิกไลค์เพจสะเด่าส์ได้ง่ายๆ ที่นี่
What is your reaction?
