By Sadaos
ซีรีส์แอนิเมชันของเน็ทฟลิกซ์ความยาว 18 ตอน ที่มีให้ชมกันเมื่อมีนาคม 2562 หรือเกือบๆ 1 ปีที่ผ่านมา ซึ่งกลายเป็นที่ฮือฮาในหมู่คอแอนิเมชันที่ต้องการอะไรที่มากกว่าความบันเทิงในครอบครัว เพราะนี่คือแอนิเมชันสำหรับผู้ใหญ่ ที่เป็นการเอางานรีบูทแอนิเมชันไซ-ไฟคลาสสิคจากปี 1981 เรื่อง Heavy Metal ของเดวิด ฟินเชอร์ ผู้กำกับที่มีสไตล์เฉพาะตัว เจ้าของผลงานอย่าง The Social Network หรือ Gone Girl กับทิม มิลเลอร์ ผู้กำกับของ Deadpool และ Terminator: Dark Fate ซึ่งค้างเติ่งอยู่ตรงการพัฒนาอยู่นาน มาคิดต่ออีกที โดยมิลเลอร์ที่ทำหน้าที่กำกับในบางตอน ยังได้เครดิทสำคัญในฐานะผู้สร้างสรรค์ซีรีส์ด้วย
แต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฟินเชอร์กับมิลเลอร์ร่วมงานกัน ทั้งสองคนเคยทำงานด้วยกันมาแล้วใน The Girl with the Dragon Tattoo โดยมิลเลอร์เป็นคนออกแบบฉากไทเทิลสวยๆ ที่ดูลึกลับของหนัง
กับ 18 ตอนของแอนิเมชันซีรีส์เรื่องนี้ ที่ความยาวของแต่ละตอนจะอยู่ที่ไม่เกิน 20 นาที เรื่องราวจะไม่มีความต่อเนื่องกัน แต่ละเรื่องมีจุดเริ่มต้นจุดจบของตัวเอง ทำให้ซีรีส์ชุดนี้ไม่ต่างไปจากการรวมเรื่องสั้นถึง 18 เรื่อง
ทีมงานที่รับผิดชอบก็แยกกันเป็นเอกเทศ ตอนละทีม แม้บางตอนอาจจะมีการใช้ทีมงานร่วมกัน แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด เช่น Three Robots กับWhen the Yogurt Took Over ที่โบลว์ สตูดิโอเป็นคนทำงานในส่วนโปรดัคชัน และผู้กำกับกับเจ้าของเรื่องเป็นคนละคนกัน
ทำให้ซีรีส์เรื่องนี้มีความหลากหลายในเรื่องของภาพเพิ่มเติมขึ้นมา นอกเหนือไปจากสไตล์ในการเล่าเรื่องของผู้กำกับแต่ละคน กับเรื่องที่มีความแตกต่างเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
หากทั้งหมดก็มีจุดร่วมกันอยู่ที่ธีมของเนื้อหา ที่วนเวียนอยู่กับเรื่อง ความรัก, ความตาย และหุ่นยนต์ ซึ่งบางเรื่องก็มาครบ บางเรื่องก็อาจจะมีเพียงอย่างใดอย่างหนึ่งหรือมากกว่านั้น
เช่น Sonnie’s Edge ที่ว่าด้วยผู้ควบคุมสาวของสัตว์ประหลาดนักสู้ซึ่งเคยโดนข่มขืนมาก่อน และถูกทำร้ายจนเสียโฉม ก็มีธีมที่เกี่ยวกับหุ่นยนต์ ส่วนตอนที่สอง Three Robots ก็ชัดเจนมาตั้งแต่ชื่อ หรือ Beyond the Aquila Riftก็เป็นเรื่องของความรัก แต่ที่น่าสนใจมากกว่านั้นก็คือเรื่องราวในแต่ละตอน รวมไปถึงการเล่าเรื่อง ทำออกมาได้อย่างสนุก มีสไตล์ บางเรื่องก็หักมุมไปมา บางเรื่องก็เป็นงานซ่อนเงื่อน, บ้างก็เป็นงานเบาสมอง, บ้างก็มาเต็มด้วยการเป็นงานเสียดสี, บางเรื่องก็เป็นงานแอ็คชัน บางเรื่องตอนจบหรือเนื้อหาก็สามารถคิดต่อไปได้อีกไกล
อย่าง The Witness เรื่องราวที่เล่าก็วนเป็นลูปไม่มีวันจบสิ้น
Suits ก็ทำให้รู้สึกซาบซึ้งด้วยได้
Three Robots ก็เป็นงานเสียดสีแสบๆ คันๆ ไม่ต่างไปจาก When the Yogurt Took Over ที่เรื่องนี้ยังมาพร้อมกับแง่มุมการเมืองอีกต่างหาก
Helping Hand ก็เป็นอีกมุมมองหนึ่งของเรื่องราวในแบบเดียวกับหนัง Gravity
Sucker of Souls ก็สามารถผสมผสานสารพัดอย่างเข้าด้วยกันอย่างกลมกลืนภายใต้ฉากหน้าที่เป็นงานแอ็คชันสยองขวัญ แอนิเมชันตอนนี้ยังใส่อารมณ์ขันลงมาได้ลงตัว ก่อนที่จะจบลงในแบบหักมุมเมื่อสถานการณ์พลิกผันไปจากที่คิด
ที่สามารถบอกได้เลยว่า ไม่ว่าจะเลือกตอนไหนชม แต่ละตอนของ Love, Death + Robots ล้วนให้ความบันเทิงได้ไม่ต่างกัน แต่เรื่องอรรถรสนั้น ก็เป็นไปตามแนวทาง หรือการเล่าเรื่องที่ลูกเล่น ด้วยความหลากหลายของเนื้อหา แนวทางที่แตกต่างของตอนต่างๆ จะทำให้ Love, Death + Robots มีมิติ มีสีสันมากมาย ที่ล้วนเป็นไปในทางที่ดี พูดง่ายๆ คือ เพลินจนลืมเวลา แต่ก็ต้องยอมรับด้วยว่า เนื้อหาหรือว่าภาพในหลายๆ ตอนนั้น ‘แรง’ เกินไป
การนำเสนอออกมาเป็นภาพก็มีความหลากหลายไม่แพ้กัน เพราะมีทั้งแอนิเมชันแบบลายเส้นสองมิติ ที่บางเรื่องก็เซอร์จัด เช่น Zima Blue ที่ทำให้นึกถึงภาพวูดคัท, แอนิเมชันแบบสามมิติ ที่มีทั้งภาพเสมือนจริง และที่ยังทำออกมาเป็นแอนิเมชัน โดยบางสตูดิโอซึ่งมารับงานให้กับแอนิเมชันมากกว่าหนึ่งตอน ก็ไม่ได้สร้างงานด้านภาพที่ซ้ำซาก แต่กลับทำออกมาให้ดูแตกต่าง ช่วยให้แต่ละตอนมีลักษณะเฉพาะของตัวเอง นอกเหนือไปจากการเล่าเรื่อง และเนื้อหาที่ว่ากันเป็นของตัวเองอยู่แล้ว
ไม่แปลกที่หลายๆ คนเลือกจะดูซีรีส์ความยาว 18ตอนเรื่องนี้ ในแบบรวดเดียวจบ มากกว่าจะดูเป็นพักๆ จัดต่อกันเป็นช่วงๆ ด้วยความที่การนำเสนอในภาพรวมนอกจากจะไม่น่าเบื่อแล้ว ยังมากด้วยความจัดจ้าน แล้วด้วยความยาวตอนละไม่ถึง 20 นาที แค่ราวๆ 360 นาทีเท่านั้นเอง…
โดย นพปฎล พลศิลป์ คอลัมน์ ชำแหละแผ่นฟิล์ม นิตยสารเอนเตอร์เทน ปักษ์หลัง มกราคม 26563
What is your reaction?
