ดูมาแล้ว – THE SUICIDE SQUAD เมื่ออยู่ในมือคนที่ใช่ ผู้กำกับที่เข้าใจ ก็กลายเป็นงานแสบ ๆ แบบที่ควรเป็น *** ½

หนัง ‘Suicide Squad’ เมื่อปี 2016 ของผู้กำกับเดวิด แอยร์ กลายเป็นหนังอีกเรื่องในจักรวาลดีซีที่ถูกสับยับ ตัวหนังเองก็เหมือนเป็นงานคนละเรื่องเดียวกันระหว่างครึ่งแรกกับครึ่งหลัง ทั้งที่เริ่มมาดี ดูจัดจ้าน หวือหวา จากการแนะนำตัวละครแต่ละราย ในทีมหน่วยพร้อมตาย รวมถึงความสัมพันธ์ของแต่ละคน ที่นักแสดงซึ่งมารับบทเล่นกันได้อย่างเข้าขา

แต่พอพ้นช่วงเวลาแนะนำตัว-การรวมทีม ตัวร้ายเปิดหน้า หนังก็ไม่ได้มีอะไรวิบวับอย่างที่เคยเป็นในช่วงแรก แถมยังดูเป็นงานแอ็กชั่นแข็ง ๆ ทื่อ ที่ขาดไร้เสน่ห์เฉพาะตัว ที่ฉากขายในตอนท้ายที่ยืดยาว ไม่ได้ทำให้บันเทิงได้สักเท่าไหร่

แม้รายได้จะดีงาม แต่คำวิจารณ์ก็ไม่สวย หากตัวละครในเรื่องอย่าง ฮาร์ลีย์ ควินน์ (มาร์โกต์ ร็อบบี้) ก็ได้สยายปีก มีหนังตอนแยกของตัวเอง ‘Birds of Prey’ ที่ออกฉายก่อนที่โลกจะโดนโควิด-19 เล่นงานเพียงไม่กี่สัปดาห์ ทำให้เก็บรายได้ไม่มากนัก แต่ก็ได้คำชมที่ดีกว่า

การกลับมาคราวนี้ เดวิด แอยร์ ไม่ได้กลับมาด้วย แต่ได้เจมส์ กันน์ ผู้กำกับ/ เขียนบทหนัง ‘Guardians of the Galaxy’ ของมาร์เวลมาแทน เพราะทวิตฉาวจากอดีต ทำให้กันน์โดนเด้งจากหนังภาค 3 ของผู้พิทักษ์แกแล็กซี่ (ก่อนจะถูกดึงตัวกลับในเวลาต่อมา) ดีซีเลยฉกมาซะเลย

หากดูกันจากหน้าตาของตัวละคร ทิศทางของเรื่อง กันน์คือผู้กำกับที่ถ้าไม่ ‘ใช่’ ก็น่าจะใกล้เคียงกว่าแอยร์ เพราะตัวละครใน ‘Guardians of the Galaxy’ และ ‘Suicide Squad’ แม้ที่มา จุดเริ่มต้นอาจจะต่าง แต่ถ้ามองเรื่องลักษณะตัวละคร หรือสีสันในตัว ก็แสบ ๆ สันต์ ๆ ทั้งสองฝ่าย แล้วหากดูที่ปูมหลัง จะว่าไปแล้วแก๊ง ‘Suicide Squad’ เปรี้ยวกว่า เผ็ดกว่าด้วยซ้ำ ตามประสาตัวละครฝ่ายอธรรม ที่มันสุดขั้วได้แบบไม่ต้องห่วงเรื่องความดีงาม ความร้ายกาจสีมันจัดกว่าความดีงาม ที่มักเป็นสีพาสเทลเสมอ

กันน์ก็ทำให้ ‘The Suicide Squad’ เป็นงานซูเปอร์ฮีโร (ตัวร้าย) ที่มันส์แบบแสบ ๆ ได้แบบไม่มีอั้น โดยเฉพาะการปล่อยหนังเป็นงานเรท-อาร์ ซึ่งไม่ต้องมาเหนียมเรื่องความรุนแรงของภาพ ภาษาที่ตัวละครใช้ เป็นตัวร้าย เป็นคนเลว จะมาสบถว่า “คุณตะกวด” ก็คงไม่ใช่ที่

อารมณ์ขันก็ยกระดับมากขึ้น ทั้งความแรงและความฮา กับร็อบบี้ที่เล่นเป็นฮาร์ลีย์ ควินน์ นั่นยังเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือจัดจ้านยิ่งกว่า แล้วก็ได้ไอดริส เอลบา ที่มาพร้อมมุกหน้าตายในบท บลัดสปอต ซึ่งดูดี และเข้าพวกกว่าเดดช็อตที่วิลล์ สมิธเล่นไว้เยอะ เอลบาเล่นรับ-ส่งได้อย่างสนุกกับจอห์น ซีนา ที่เป็นพีซเมเคอร์ตัวละครที่มีมุกกัดเจ็บในตัว เมื่อการรักษาสันติภาพของเขา คือการจัดการฆ่าตัดตอนทุกอย่างให้เหี้ยนแต้ แต่ทีเด็ดก็คือ เจ้าฉลามนานาอุเอะ ที่ซิลเวสเตอร์ สตอลโลนมาให้เสียง… เอ่อ… ที่นอกจากจะขึ้นจอด้วยความน่ารักแล้ว จะว่าไปการให้ตัวละครรายนี้มีความอึดถึกอย่างที่เห็น ก็ราวจะล้อสตอลโลนไปในทีเช่นกัน

ตัวละครหน่วยพร้อมตายในหนัง ไม่ได้มีแค่กลุ่มเดียว-เซ็ตเดียว แต่ยังมีถึงสองทีม อีกทีมบทบาทอาจไม่มากนัก แต่ก็ใช้เวลาอันน้อยนิดสร้างความบันเทิงให้หนังได้ โดยเฉพาะในแง่ของการเล่นกับอีกด้านของความสามารถแบบซูเปอร์ฮีโร ทำให้ได้เห็นความน่าขัน หรือความพิลึกกึกกือในตัว และแน่นอนต้องมีตัวขโมยซีน ตัวแสบ ที่สร้างเสียงหัวเราะแกมสมเพช กับชะตากรรมที่ดูพิลึกพิลั่น ที่สำคัญตัวละครกลุ่มนี้ยังเป็นตัวหลอกของเรื่อง ที่ทำเอาหลายคนถึงกับเหวอได้เหมือนกัน

ไม่ใช่แค่เล่นกับกลุ่มหน่วยพร้อมตาย กันน์ยังเอาตัวละครซีเรียส อย่าง อะแมนดา วอลเลอร์ (ไวโอลา เดวิส) ผู้ดูแลกองกำลังพิเศษหน่วยนี้ รวมถึงบรรดาลูกทีมที่อยู่ในหอคอยงาช้างของเธอมาเล่นด้วย กลายเป็นว่า ไม่ใช่แค่บรรดาทีมภาคสนามเท่านั้นที่เป็นพวกแหกคอก กวน ‘Teen’ แต่พวกอยู่เบื้องหลังก็แสบไม่แพ้กัน โดยเฉพาะเมื่อพวกเขาตัดสินใจบางอย่าง ในแบบที่สะใจผู้ชมเหลือเกิน

เรื่องราวไม่ได้มีอะไรที่เกินคาดหมาย หน่วยพร้อมตายถูกส่งไปทำลายแล็บจากยุคนาซี ที่ทำการทดลองโครงการปลาดาว ในประเทศที่เพิ่งมีการโค่นล้มอำนาจโดยกลุ่มทหารที่แอนตีสหรัฐอเมริกา ที่ไป ๆ มา ๆ โครงการที่ว่ากลับมีเบื้องหลังไปอีกทาง ที่กลายเป็นจุดหักมุม และเผยโฉมที่แท้จริงของตัวละครบางราย รวมทั้งสิ่งที่ซุกซ่อนเอาไว้ภายใต้ปฏิบัติการครั้งนี้ ที่เสียดสีพฤติกรรมแบบอเมริกันไปในตัว

แต่เพราะเรื่องที่เล่าได้สนุก ตัวละครที่มีความมันส์ ความแสบ มีสถานการณ์พลิกผันไปมา ทั้งที่จริงจัง ทั้งที่เอาฮา ‘The Suicide Squad’ จึงเป็นความบันเทิงที่เข้าท่า และดูดีกว่าที่หนังภาคแรกมอบให้มากมาย

โดย นพปฎล พลศิลป์ คอลัมน์ ชำแหละแผ่นฟิล์ม นิตยสารเอนเตอร์เทน ฉบับที่ 1338 ปักษ์หลังตุลาคม 2564

ติดตามอ่านเรื่องราว ข่าวสาร ชมตัวอย่าง ชมคลิป ชม MV อ่านวิจารณ์หนังและเพลง ได้ด้วยการกดไลค์เพจสะเด่าส์ ได้ที่นี่